تحقیر راه تربیت نیست.
نمیدونم این موضوع چقدر در بین خانواده های مختلف وجود داره. منکه هربار خواستم دربارش حرف بزنم، گفتن "تحقیر؟! این اصلا تحقیر نیست. این حرف ها توی همه ی خانواده ها وجود داره!"
خانواده تا چه اندازه میتونه به اسم تربیت و نصیحت، فرزند خودش رو تحقیر کنه؟ مقایسه کنه و سرکوفت بزنه؟ تنها نتایجی که این کار ها دارن پایین اومدن اعتماد به نفس و عزت نفس فرزند و منفعل شدنش هست و در نتیجه خانواده فکر میکنه روش تربیتیش جواب داده و خیلی درسته و اون رو به بقیه هم پیشنهاد میده!
تحقیر و توهین راهش نیست. حداقل اگر راه دیگری رو بلد نیستید یا دوست ندارید از روش های دیگه استفاده کنید، این کار رو جلوی بقیه انجام ندید.
انقدر این رفتار در خونه ی ما زیاد شده که برادری که ۶ سال از من کوچیک تره به خودش اجازه ی هر توهینی رو بهم میده و بنده هم حق اعتراض ندارم! چون بازم محکوم میشم. زیباست نه؟!
نمیخواستم از این موضوع حرف بزنم چون هر چیزی هم که بگم تف سربالاست و به خودم برمیگرده.
فقط میخوام بگم باور کنید این راهش نیست..
یک●چهار تا از شکلات گرونایی که بابا از کیش خریده بود رو کش رفتم. یکی برای خودم و سه تا برای مامان کوچولو و شوهرش!
این روزا بیشتر از قبل حالش بد میشه. فشارش میفته و احساس گرما میکنه. اصلا طاقت کلاس و نشستن نداره. ماشاءالله دخترمونم بزرگ شده و لباسای مامانش تنگ! هم نگران خودش میشم و هم اون فسقلی که نیومده برکت خودش رو جلو جلو آورده.
باهاش قول و قرار گذاشتم که موقع خریدن لباس جینگیلیا حتما بهم خبر بده و باهاش برم ذوق کنم واسه ی اون لباسای کوچیک و جذاب!
گاها یهو دستش رو روی شکمش میذاره و لبخند میزنه و من میفهمم همون موقع‌ست که عشقِ خاله داره شیطونی و دلبری میکنه واسه ی مامانش!^^
دو●مامان الان از من شغل میخواد. دوست داره الان دقیقا براش مشخص کنم که میخوام چیکاره بشم و چجوری و چقدر طول میکشه که به اون شغل برسم. شاید هم حق داره، اما ارزش ها متفاوته. من ارزشی برای خودم دارم و اون در اولویت اول کسب علم و دانشه. و انسانی که از ارزشش بگذره انگار هیچ چیز نداره.. معتقدم اگر کسی در مسیر علاقه و ارزشش پیش بره بی شک یه چیزی میشه!
]مامان] هی میگه ببین دختر فلانی میگه میخوام دندون پزشک بشم، فلانی میخواد معلم بشه، تو چرا نمیگی، تو چرا هدف نداری؟
سه●با فرشته صحبت میکردم و از کمبود معلم عربی و فرصت شغلی در این حوزه میگفتم و براش توضیح میدادم که به معلمی علاقه ندارم اما به عنوان کمک خرج، در آموزشگاه عربی یاد میگیرم و مدرک میگیرم و در همون آموزشگاه هم تدریس میکنم و ..
فرشته تهش گفت با همین روال پیش بری هیچی نمیشی، و این حرفش دائما توی گوشم زنگ میخوره..
چهار●فشار سنگین اولیه برای آزمون، از روی دوشم برداشته شده اما هنوز کامل تموم نشده و مقداری درس مونده. دلم روشنه و از همین حالا خودم رو قمی میدونم! البته قمی های عزیز جسارت نشه، به هرحال قراره چهار سال یا بیشتر در شهرتون ساکن باشم و این کم نیست. دلم قرصه به راهی که خدا خودش در مقابلم قرار داد و مطمئنم بی دلیل و بی حکمت نبوده، شاید بعدا بیشتر در موردش توضیح دادم..
-آغوش گرمم رو پذیرا باش، تولدت مبارک!
+مرسیی[با ذوق!]
[بغل و اینا!]
-دیگه پول نداشتم خب، فقط آغوش گرم داشتم!!
+همین آغوش کلی از پول بهتره!
نتیجه اخلاقیم نداره، خودتون نتیجه بگیرید!
سر کلاس بحث شد که خانم فلانی قراره پدرمونو دربیاره، یهو معصومه با یه لحن خیلی جالب و مخصوص به خودش گفت "اونایی که پدر ندارن چی‌شونو میخواد در بیاره؟!"
-تکونم میخوره؟؟[با ذوق]
+آره دیگه!
-چه حسی داره؟
+انگار یکی توی شکمت راه میره..
و منی که غرق لذت شدم..
(گوشه ای از مکالمات من و مامان کوچولو)
کارنامه ی اعمالم رسید، و من نفر اول کلاس شدم! (۱۹/۸۶) درست حسم رو نمیفهمم. نمیدونم باید خوشحال باشم یا.. این روز ها بیشتر از هروقت دیگه ای به هدف کارهام نگاه میکنم. دائم از خودم میپرسم فلان کار رو برای چی انجام میدم؟ هدفم چیه؟ هدف من از درس خوندن و نفر اول شدن چیه؟
برنامه ی درس خوندنم مرتب نبود و حتی فکر میکردم معدلم ۱۸ میشه. توی فرجه ی امتحاناتم روزانه سه تا درس میخوندم. یک درس امتحان مدرسه، دو درس آزمون حوزه، و بین امتحانات ترم و مطالعه ی حوزه یک کتاب ۴۰۰ صفحه ای رو هم تموم کردم!
وقتی خانم ضیا اومد توی کلاس و گفت من نفر اول شدم، احساسی نداشتم.. بیشتر دلم میخواست حرف خودش رو بهش یادآوری کنم که جلوی همه ی بچه ها با لحن بدی بهم گفته بود همه ی درسام افت کرده و من رو تحقیر کرده بود. هنوز نتونسته بودم ببخشمش. الان فکر میکنم که بهتره بگذرم ازش. اون که نمیفهمه من ناراحت شدم، اما حداقل خودم آرامش پیدا میکنم.
مامان "میگه من میدونم تو اگر کنکور بدی رتبه ی خوبی میاری، برو دکترای زبان بگیر! دلم نمیخواد روزی دستت جلوی شوهرت دراز باشه" و از این دست حرف ها و نگرانی های مادرانه. نگرانه که من چهار سال ازش دور بشم و درس بخونم و تهش عاطل و باطل برگردم. بی هیچ شغلی. برای پدر و مادر من شغل خیلی مهمه، و شاید در این بازه ی زمانی برای تمام پدر و مادر ها مهم باشه. نگرانیش رو درک میکنم. اما ازش خواستم مثل تمام ۱۲ سال گذشته بهم اعتماد کنه، بازم بهم اعتماد کنه تا دوباره خودم رو ثابت کنم.
نگرانی از قبول نشدن توی آزمون خیلی شدید شده و هر ساعتی که به آزمون نزدیک تر میشم بیشتر هم میشه. اما فقط توکل میکنم و خودم رو آروم میکنم. هیچکس به اندازه ی من نمیدونه که قبولیم چقدر برام مهمه و چقدر براش تلاش میکنم. هرچند هنوز قبول نشده، خوندن برای آزمونم برام برکت داشت و چیزای زیادی یاد گرفتم.
+این پست مثل تمام پست های قبلی، با ذهنی آشفته نوشته شد و قرار بود هدف و سیر مشخصی داشته باشه اما بازم مسیرش رو گم کرد و نتونست حرف اصلی رو بزنه..
رسما تمام شدم. نیاز شدیدی به تعطیلیِ چند روزه ی دنیا دارم. امتحانات ترم انرژیِ بدی از من گرفت. نیاز دارم چند روزی را مطلقا استراحت کنم تا مغزم دوباره خودش را بازیابی کند و توانایی درس خواندن را پیدا کنم.
حالا که انگیزه هست، انرژی نیست! درس های فردا را یکی درمیان که نه، فقط یکی را خواندم و تلاشم مبنی بر خواندن و فهمیدن بقیه نتیجه نداد.. با خواندن خط اول حالم بهم خورد و کتاب را بستم و عطایش را به لقایش بخشیدم!
چند وقتیه بیان خیلی خلوت شده.. اوایل که اینجا اومده بودم شلوغ تر بود..
همه رفتن پی زندگیشون..
درست نمی‌دانم چه فعل و انفعالاتی در بدن رخ می‌دهد که منجر به دوست داشتن کسی می‌شود!
دیشب به دوستی که فکر میکردم دلش را شکستم پیام دادم و الحمدالله انگار روابط دوستی ترمیم پذیر است! خوشحال شدم. از تهِ دل!
امروز صبح به مقصدِ مدرسه در ماشین نوابی نشسته بودم و داشتم فکر میکردم که من چقدر نوابی را دوست دارم! از تهِ دل! درست است که از تیپ و لباس پوشیدنش خوشم نمی‌آید، اما حسن خلق و دائم الخنده بودن و خیلی دیگر از اخلاقیات خوبش مرا جذب کرده است.
همین امروز زمانی که سرم را روی میز گذاشته بودم و به شکمِ مامان کوچولو نگاه میکردم فهمیدم که من چقدر خودش و آن دخترِ نیامده اش را دوست دارم! از تهِ دل!
حوالی یک ساعت پیش مامان صدایم زد، بغلم کرد و مرا بوسید و گفت که امروز اصلا مرا ندیده است! این روز ها به سبب درسِ فشرده حتی خودم را هم دیگر نمی‌بینم چه رسد به اعضای خانواده.. وقتی که در آغوش مامان بودم فکر میکردم که من چقدر مامان را دوست دارم. از تهِ دل! و حتی علی را! این موردِ آخر از عجایب قرن بود! هیچوقت فکر نمی‌کردم که روزی ممکن است علی را هم دوست داشته باشم!
و حتی بابا را که الان یک هفته ای هست که چندین کیلومتر از ما دور تر است.. حتی او را هم دوست دارم. از تهِ تهِ دل!
و لبخند های خانم لطفی و نگاه مهربانش و حرف هایی که در دلم میجوشد اما فوران نمی‌کنند برای سرریز شدن..
فکر میکنم این روز ها خیلی بیشتر از قبل آدم های دور و برم را، خودم را، تقدساتم را و در بالا ترین درجه خدا دوست دارم..
شکر بابت این نعمت..
گاهی وقت ها موقعیت هایی در زندگی به وجود میاد که آدمی که توصیفی براشون نداره. اینکه گناه کنی و در قید نباشی سخته. اینکه گناه کنی و عذاب وجدان هم داشته باشی سخت تر، اما میدونید چی از اینا سخت تره؟ اینکه ناخواسته در موقعیت گناه قرار بگیری و اون لحظه هیچکاری از دستت بر نیاد.
تصمیم گرفتم برای اولین بار در این وبلاگم کمی دست از خودسانسوری بردارم و خودم باشم تا شاید وبلاگم به همون گوشه ی امن و آرامش بخش برام تبدیل بشه..
به جرئت میتونم بگم تنها کسی که حامی رشد معنوی من بود و هست مادرمه. شاید این حرف درباره خیلیا صدق کنه که پیرو عقیده خانواده و دوستان و اطرافیان بودن. اما من بین تمام موارد ذکر شده یهو مثل یه آدم مریخی بین آدمای زمینی ظاهر شدم! عقاید و پوشش و همه چیزم باهاشون متفاوت بود. از اول اون روحیه و ظرفیتِ تمایل به خدا رو در خودم احساس میکردم.
درباره ی خانوادم (عمو و خاله و اینا!) مختصر بگم که، واضح ترین واجبات دین رو افراط میشمرن و عقیده ای به احترام به علایق و سلایق دیگران ندارن!
یک موردی که الان آزارم میده اینه که تعداد کثیری از پسر عمو ها به سن تکلیف رسیدن اما هنوز هم هیچ حد و مرزی قائل نیستن. با بزرگ خانواده صحبت کردم و گفت "بزرگ میشن، یاد میگیرن!" و باید بگم که تماما مزخرف میگه. پسر های خودش هم همینطوری بزرگ شدن و یاد نگرفتن!
امروز توی خونه، با پوشش خونه بودم که یهو پسر عمو اومد داخل و با اون صدای کلفت شدش گفت "سلام فاطمه!" و رفت سراغ داداشم! حال اون لحظه ی من وصف شدنی نیست که فقط از تعجب و خشم خشک شده بودم و بخاطر حضور مادرش نمیتونستم چیزی بگم و مامان هم اشاره میکرد که هیس. اما وقتی که رفتن فوران کردم. به مامان و بابام میگفتم این ملاحظات فامیلی شما رو نمیفهم.. اون دنیا هم این ملاحظات فامیلی گناه رو توجیح میکنه؟ و توقع داشتم بابام که فرزند دوم خانواده ست و مثلا بزرگتره بگه من میرم با برادر هام صحبت میکنم و این موضوع رو حل میکنم. دریغ از کمی توجه به مسائل اخروی.. دریغ..
نزدیک ایام فاطمیه هم هستیم و دائم روایتی به ذهنم میومد که خانم فاطمه زهرا (س) حتی در برابر مرد نابینا هم حجاب رو رعایت میکردن.. خدا میدونه این اتفاق چقدر قلبم رو به درد آورد...
امروز بعد از کلی اتلاف وقت بی بیهوده کمی وجدانم درد گرفت و درس خواندم. از آخر های ساعت ۵ تا آخر های ۱۰!! اگر آن پنج دقیقه و ده دقیقه های وسط را هم فاکتور بگیریم تقریبا ۵ ساعتی شد. میانگین مطالعه ام ۴-۵ ساعت و در مواردی ۶ ساعت است.
به خودم می‌گویم لطفا همین چند ماه را کمی از راحتی‌ات بگذر. از خواب های اضافی دور شو و دست از سر "زان تشنگان" و "بیوتن" و "به خودآ" و باقی کتاب هایت بردار. همین چند ماه را کمی فیلم نبین و با کتاب های آزمونت رفیق شو! یاد بگیر که کوچک ترین زمانی را از دست ندهی. لطفا برنامه ریزی کن!! همه چیز را ساده نگیر و از نقطه ضعفت (عربی:/) فرار نکن و سعی کن با تمرین بیشتر ضعفت را برطرف کنی. این بار بحث تصمیم بزرگ آینده ات در میان است و جای بازیگوشی و امروز و فردا کردن برای درس خواندن نیست.
و نهایت، من از تو موفقیت می‌خواهم. همین..
وی اولین بیت عمرش را سرود!!!
《رفتی و بی تو فلک در تب و تاب افتادست
که همین گوشه کسی بی تو ز جان افتادست》