همیشه برایم سوال که چطور باید دعا کنم؟ درخواستم را چطور مطرح کنم تا از دل برآید و بر خاک در بارگاه کبریائی‌اش بنشیند؟ پاسخ صریحی نیافتم فلذا شیوهٔ تقلید (روش رایج ما معمولی‌های رو به پایین که خیلی هم جواب است.) در پیش گرفتم و گوشهٔ چشمی هم به کفش بزرگان دوختم که ببینم چقدر بر پایم زار می‌زنند!
دعای سحر دعایی‌ست که امام رضا (ع) از امام باقر (ع) نقل کرده‌اند. این را امشبی فهمیدم که میان اعمال ماه مبارک پرسه می‌زدم و دست خالی بیرون نیامدم؛ لااقل به قدر چند پاراگراف پست اینستاگرام! لااقل به قدر اینکه بگویم "امام باقر، دمتان گرم! عجب آداب دلبری می‌دانید!"
دستور العمل این دعا چیست؟ به عنوان مثال اماممان در جایی خدا را به حق بالاترین مرتبهٔ جمالش قسم داده، اما گویا یکدفعه نعوذبالله بر زبان رانده که شما تمام مراتب جمالتان در عالی ترین حالت قرار دارد؛ ناقصی و کمی ندارید شما. پس حالا که اینطور است، اصلا شما را به تمام مراتب جمالتان که همه‌شان عالی و بی نقص است، قسم می‌دهم.
کارخانهٔ قند در دلم آب شد و فکر کردم که چقدر این تکریم آگاهانه رقیق و دلچسب است! اینکه از قبل سناریو بچینی تا خدا را به وسیع‌ترین مرتبهٔ رحمتش، روشن‌ترین نورش، کامل‌ترین کلماتش، نافذترین مشیّتش و تمام ترین‌های دنیا قسم بدهی، اما آن آخر آخر انگار پشیمان بشوی که "خدایا، تو از همه‌شان ترین‌تری!".
شما را نمی‌دانم، اما من اشک شوق شدم از فهم ناقصم از این سیاق دلبری و زاویهٔ ناب نگاه به معشوق.
به "یا مجیب الدعوات" که رسیدم یاد خودمان افتادم.
ما عابدانِ نافهمِ متوقع، فقط از تو انتظار داریم. تو را پیش از خدایی، همان "مجیب الدعوه" می‌دانیم.
به همین سبب چنین مقام الوهیت را غصب کردیم و در مقابلت شاخ و شانه می‌کشیم و عتابمان را به سوی تو روانه می‌کنیم.
یادمان رفته که بخوانیمت تا اجابتمان کنی. یادمان رفته که "ادعونی استجب لکم"..