چند وقتیه که با معضل "من چرا هیچ استعدادی ندارم؟" رو به رو شدم. حس خیلی آزار دهنده ایه که فکر کنی در هیچ چیز استعداد نداری.
از وقتی که یادم میاد همینجوری بودم. یه دانش آموز شیطون و سر به هوا و درس نخون، اما بیست بگیر! که همه فکر میکنن خیلی خرخونه و دائم میپرسن "روزی چند ساعت درس میخونی؟ فلان درس رو چجوری میخونی که متوجه میشی؟" حالا بیا و ثابت کن که من درس نمیخونم. فلان درس رو هم خیلی معمولی میخونم! نمیدونم میشه اسم این آپشن (کم خون و بالا بگیر!) رو استعداد گذاشت یا نه، اما فعلا این برای من مهم نیست.
حس میکنم نسبت به آدمای اطرافم خیلی پایین ترم. یا درواقع خیلی عقبم.. نمیدونم این حس از کجا نشات میگیره اما چند وقتیه که روان منو به کل بهم ریخته!
اوضاع وقتی بدتر میشه که هرچقدر که میگردم هیچ استعداد و هنری رو توی خودم پیدا نمیکنم:|
خیلی سخته که وقتی بقیه دارن از استعداد هاشون میگن تو ساکت بمونی. بعد اونام هی بیشتر فخر بفروشن:| اون لحظه دلم میخواد اون شخص رو بگیرم و یه دل سیر بزنمش:/
شاید هم استعداد دارم و توی ۱۷ سال زندگیم هنوز نتونستم کشفش کنم. که خب بعید به نظر میاد که در طی این همه سال حتی یه توانایی رو در خودم پیدا نکنم.
شاید هم واقعا من همون استثناء هستم که هیچ استعدادی نداره:(
قطعا ادم بدون استعداد وجود نداره
پیداش نکردی هنوز
ولی هیچوقت نذار حس کنی از بقیه عقبی، مخصوصا که خیلی هم کتاب میخونی. تو جامعه‌ای که وضع مطالعش جالب نیس!
کم خون و بالا بگیر هم قطعا استعداد بالاییه که منم داشتم گاهی:))