گاهی وقت ها موقعیت هایی در زندگی به وجود میاد که آدمی که توصیفی براشون نداره. اینکه گناه کنی و در قید نباشی سخته. اینکه گناه کنی و عذاب وجدان هم داشته باشی سخت تر، اما میدونید چی از اینا سخت تره؟ اینکه ناخواسته در موقعیت گناه قرار بگیری و اون لحظه هیچکاری از دستت بر نیاد.
تصمیم گرفتم برای اولین بار در این وبلاگم کمی دست از خودسانسوری بردارم و خودم باشم تا شاید وبلاگم به همون گوشه ی امن و آرامش بخش برام تبدیل بشه..
به جرئت میتونم بگم تنها کسی که حامی رشد معنوی من بود و هست مادرمه. شاید این حرف درباره خیلیا صدق کنه که پیرو عقیده خانواده و دوستان و اطرافیان بودن. اما من بین تمام موارد ذکر شده یهو مثل یه آدم مریخی بین آدمای زمینی ظاهر شدم! عقاید و پوشش و همه چیزم باهاشون متفاوت بود. از اول اون روحیه و ظرفیتِ تمایل به خدا رو در خودم احساس میکردم.
درباره ی خانوادم (عمو و خاله و اینا!) مختصر بگم که، واضح ترین واجبات دین رو افراط میشمرن و عقیده ای به احترام به علایق و سلایق دیگران ندارن!
یک موردی که الان آزارم میده اینه که تعداد کثیری از پسر عمو ها به سن تکلیف رسیدن اما هنوز هم هیچ حد و مرزی قائل نیستن. با بزرگ خانواده صحبت کردم و گفت "بزرگ میشن، یاد میگیرن!" و باید بگم که تماما مزخرف میگه. پسر های خودش هم همینطوری بزرگ شدن و یاد نگرفتن!
امروز توی خونه، با پوشش خونه بودم که یهو پسر عمو اومد داخل و با اون صدای کلفت شدش گفت "سلام فاطمه!" و رفت سراغ داداشم! حال اون لحظه ی من وصف شدنی نیست که فقط از تعجب و خشم خشک شده بودم و بخاطر حضور مادرش نمیتونستم چیزی بگم و مامان هم اشاره میکرد که هیس. اما وقتی که رفتن فوران کردم. به مامان و بابام میگفتم این ملاحظات فامیلی شما رو نمیفهم.. اون دنیا هم این ملاحظات فامیلی گناه رو توجیح میکنه؟ و توقع داشتم بابام که فرزند دوم خانواده ست و مثلا بزرگتره بگه من میرم با برادر هام صحبت میکنم و این موضوع رو حل میکنم. دریغ از کمی توجه به مسائل اخروی.. دریغ..
نزدیک ایام فاطمیه هم هستیم و دائم روایتی به ذهنم میومد که خانم فاطمه زهرا (س) حتی در برابر مرد نابینا هم حجاب رو رعایت میکردن.. خدا میدونه این اتفاق چقدر قلبم رو به درد آورد...
